Sa buong kasaysayan, naghahanap ang mga tao ng isang sistema na magagarantiya ng tunay na pagkakapantay-pantay, ngunit karamihan sa mga pagtatangka ay nabigo dahil sa impluwensya o diskriminasyon sa klase. Ipinakilala ng Islam ang prinsipyong ito higit sa 1400 taon na ang nakalipas, inaalis ang mga pagkakaiba batay sa lahi, kulay, o angkan, at binibigyang-diin na ang kalutasan ay nasa moralidad at mabubuting gawa. Isipin ang isang lipunan kung saan ang mayayaman at mahihirap ay magkasamang nakaupo, na may parehong mga karapatan at tungkulin, walang mga klase o minanaang pribilehiyo… Hindi ito isang panaginip, kundi isang realidad na nararanasan ng mga Muslim sa kanilang pagsamba, kung saan sila ay nakatayo sa isang hilera na walang anumang pagkakaiba. Ang pagkakapantay-pantay na ito ay hindi isang teorya, kundi isang pang-araw-araw na gawain sa buhay ng isang Muslim, na nagpapakita ng ideya na ang halaga ng isang tao ay hindi nakadepende sa kalagayan ng kanyang kapanganakan, kundi sa ugali at mga prinsipyo na pinipili niyang sundin. Pinapalakas nito ang lipunan at binibigyan ang bawat isa ng tunay na pagkakataon na patunayan ang kanilang sarili.